Ας γνωρισουμε τη συγγραφεα. Ελενη Εκτορος

Ποια είσαι; Λίγα λόγια για εσένα.

Ας γνωρίσουμε τη συγγραφέα! Η Ελένη Έκτορος γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου το 1981 στη Λευκωσία, όπου και μεγάλωσε. Ούσα παιδί προσφύγων, άκουγε συχνά από τους γονείς της αφηγήσεις από τη ζωή στο χωριό αλλά και από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Οι αφηγήσεις των γεγονότων αυτών, δυνάμωναν μέσα της το αίσθημα της δικαιοσύνης, αλλά και της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων, αποδεχόμενοι την όποια διαφορετικότητα υπάρχει μεταξύ τους.

Το επάγγελμα της δασκάλας ήταν αυτό που είχε επιλέξει να ακολουθήσει για να μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει τα ιδανικά της δικαιοσύνης και ειρηνικής συνύπαρξης στις νέες γενιές. Πήρε λοιπόν, το πτυχίο στις Επιστήμες Αγωγής το 2003 και το Μεταπτυχιακό στην Ανάπτυξη Προγραμμάτων και Διδασκαλία το 2009, από το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Από τότε, εργάζεται ως δασκάλα σε σχολεία της Πάφου, όπου ζει με τον σύζυγο και τις δίδυμες κόρες της.

Η συγγραφή δικών της φανταστικών ιστοριών, ξεκίνησε από πολύ νωρίς στη ζωή της, από τότε που η ίδια ήταν μαθήτρια του δημοτικού. Το συγγραφικό της έργο συνεχίστηκε, καθόλη την επαγγελματική της πορεία, ως μέσο διδασκαλίας. Κορυφώθηκε δε, με τη γέννηση των δύο κοριτσιών της. Τα 6^α τους γενέθλια ήταν η αφορμή να γραφτεί το πρώτο της παραμύθι που έμελλε να εκδοθεί, το «Ένας μονόκερος ... χωρίς κέρατο».

Η πορεία σου ως συγγραφέας. (πότε ξεκίνησες να γράφεις, ποιο είναι το όνειρό σου, πώς νιώθεις που ξεκίνησε αυτή η διαδρομή;)

Στα χρόνια της υπηρεσίας μου στα Δημοτικά Σχολεία που ακολούθησαν, η συγγραφή κυρίως παραμυθιών έγινε σπουδαίο εργαλείο στη διδασκαλία, η οποία γινόταν πιο παιγνιώδης και διασκεδαστική. Έτσι, παραμύθια, σενάρια και φανταστικοί ήρωες εισέβαλλαν καθημερινά στην τάξη και αλληλεπιδρούσαν με τα παιδιά, με αποτέλεσμα την ποιοτική βελτίωση της μάθησης.

Όταν ήρθαν στον κόσμο τα δίδυμα κορίτσια μου, η μυθοπλασία έγινε αναγκαιότητα! Πέρα από την ανάγνωση παραμυθιών διαφόρων συγγραφέων, πολύ συχνά τα κορίτσια ζητούσαν τα παραμύθια της μαμάς. Άλλοτε, επινοήσεις της στιγμής γίνονταν παραμύθια για καληνύχτα και σε άλλες περιστάσεις, όπως η οργάνωση του πάρτυ γενεθλίων, επιστρατευόταν η δημιουργική γραφή για να δημιουργηθεί το παραμύθι - δώρο στους καλεσμένους που είχε ανάλογο θέμα με αυτό του πάρτι!

Πολλές φορές είχα σκεφτεί ότι πολλά από τα παραμύθια μου θα μπορούσαν να προσφέρουν όμορφα συναισθήματα αλλά και νοήματα και να αγαπηθούν από πολλά παιδιά και γονείς. Η σκέψη αυτή έγινε όνειρο και το όνειρο αυτό οδεύει σιγά σιγά στην πραγματοποίησή του. Η χαρά μου είναι απέραντη! Παράλληλα όμως, νιώθω και μια ανησυχία, κατά πόσον τα νοήματα των παραμυθιών μου θα γίνουν αποδεκτά στη σημερινή εποχή, στην οποία οι αξίες που άλλοτε ήταν αδιαμφισβήτητες και αποτελούσαν ασφαλιστικές δικλείδες του κοινού καλού, σήμερα έχουν σχεδόν ξεθωριάσει και τη θέση τους πήραν νέες «αξίες», οι οποίες υπηρετούν το άτομο.

Ποιο είναι το θέμα του βιβλίου σου;

Το παραμύθι μου «Ένας μονόκερος χωρίς κέρατο» θελει να περάσει το μήνυμα του σεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας, την εξάλειψη του ρατσισμού και της φοβίας που υπάρχει απέναντι σε οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να έχει ένας άνθρωπος από τον περίγυρό του. Θέλει να συμβάλει στην εγκαθίδρυση της αντίληψης ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται ίση μεταχείριση, ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα. Και όταν λέμε ίσες ευκαιρίες, δεν εννοούμε ευκαιρίες μοιρασμένες ακριβώς στα ίσα για τον καθένα, αλλά διαμοιρασμένες με δίκαιο τρόπο, ώστε να παίρνει ο καθένας αυτά που χρειάζεται για να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Ο τόσο διαφορετικός μονόκερος, που σε μια κοινωνία πολλών και διαφορετικών μονόκερων, είναι αυτός που διαφέρει περισσότερο, μιας και η διαφορά του έγκειται σε αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους μονόκερους από τα άλογα, είναι ένας καθαρός συμβολισμός και μια αφήγηση της πάλης των ανθρώπων να δεχτούν την κάθε διαφορετικότητα, όχι μόνο ως αυτό που οι ίδιοι θεωρούν φυσιολογικό, αλλά και ως την πηγή της ομορφιάς στον κόσμο.

Γιατί όπως είναι γραμμένο σε αυτό το βιβλίο: "ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ".

Κι όμως, το παραμύθι αυτό, δεν έχει να κάνει μόνο με τη διαφορετικότητα. Μέσα από τη δράση των ηρώων, διαφαίνονται οι αξίες της καλοσύνης, της συνεργασίας, του διαλόγου, της φιλοξενίας, της αλληλοβοήθειας και ότι άλλο μπορεί και θέλει να δει ο αναγνώστης.

Σε ποιο αναγνωστικό κοινό απευθύνεται το βιβλίο σου; Γιατί έχεις επιλέξει το συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;

Το βιβλίο «Ένας μονόκερος χωρίς κέρατο», με μια πρώτη ματιά, θα έλεγε κανείς ότι απευθύνεται κυρίως σε παιδιά του Νηπιαγωγείου και Δημοτικού σχολείου. Προσωπικά, έχω την άποψη ότι κανένα παραμύθι δεν θα έπρεπε να απευθύνεται σε συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, για τον λόγο ότι δεν υπάρχουν αυστηρά διαχωρισμένες ομάδες αναγνωστών με βάση την ηλικία. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί αναγνώστες. Εξάλλου, αν μιλάμε για παιδιά, από τη στιγμή της γέννησής τους, βρίσκονται σε μια αδιάκοπη διαδικασία μάθησης. Η πρώιμη, αλλά και συνεχής ανάγνωση παραμυθιών που προάγουν την ενσυναίσθηση και γενικότερα τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών κάθε ηλικίας, είναι ζωτικής σημασίας για την προσωπική, κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Οι τρεις αυτοί πυλώνες ανάπτυξης με τη σειρά τους θα καθορίσουν τη μελλοντική ευεξία τους, τη μαθησιακή ικανότητα, τα επιτεύγματα αλλά και τις οικονομικές συνθήκες στις οποίες θα ζήσουν ως ενήλικες. Πέρα όμως από την εξέλιξη των ίδιων των παιδιών ως ενήλικες, τα βιβλία τα οποία αναφέρονται στην κοινωνική ισότητα και την ευεξία (ψυχοσωματική κατάσταση) του ανθρώπου, συμβάλλουν και στην ευρύτερη ανάπτυξη υγιών διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων μιας κοινωνίας.

Μια άλλη άποψη είναι ότι το «δύσκολο» λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ στο παραμύθι αυτό, απευθύνεται σε πιο μεγάλα παιδιά. Το σκεπτικό πίσω από τη συνειδητή επιλογή του σχετικού με την έννοια της Διαφορετικότητας λεξιλογίου, στηρίζεται στον φυσικό τρόπο κατάκτησης λεξιλογίου από τα παιδιά. Μέσα από τις σελίδες αυτού του παραμυθιού, οι άγνωστες λέξεις παρουσιάζονται μέσα σε ένα συγκείμενο το οποίο αποτελεί την πρώτη επαφή με αυτές, προσβλέποντας στην μετέπειτα κατάκτησή τους, δηλαδή την ενσωμάτωση και αποθήκευσή τους στην υπάρχουσα γνωσιολογική βάση του αναγνώστη.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου συγγραφικά σε 3 χρόνια από τώρα;

Σε τρία χρόνια από τώρα οραματίζομαι τον εαυτό μου να έχει εκδόσει όλα τα παραμύθια που κρατάω φυλαγμένα στον υπολογιστή μου. Ονειρεύομαι ότι αυτά θα ταξιδεύουν παντού και θα αγγίζουν τις καρδιές των ανθρώπων. Θα καταλήγουν σε πολλές αίθουσες διδασκαλίας, βιωματικά εργαστήρια, αίθουσες παρουσιάσεων, στα χέρια γονιών, παππούδων και γιαγιάδων καθώς τα διαβάζουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους, στις βιβλιοθήκες παιδιών όλων των ηλικιών για να τα διαβάζουν ξανά και ξανά.

Αγαπάω να γράφω γιατί…

Αγαπάω να γράφω γιατί όταν γράφω, βάζω σε τάξη τις αμέτρητες, συγκεχυμένες σκέψεις μου, δίνω μορφή στα ιδανικά και τις αξίες μου, ενώ ταυτόχρονα κάνω γελαστά πολλά παιδικά μουτράκια, ευαισθητοποιώ πολλές αθώες ψυχές και προβληματίζω άλλες.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την συγγραφέα Ελένη Έκτορος που έχει αφιέρωσει μαζί με την Ομάδα της U.A.G.C.   λίγο χρόνο για να μας μιλήσει για το πολύ όμορφο παραμύθι που έχει τόσο πολύ αγαπηθεί από το κοινό. Το παραμύθι μπορείτε να το βρείτε από τις εκδόσεις Ευγνώμων πατώντας στο σύνδεσμο ΕΔΩ  ή από το διαδικτυακό κατάστημα στο Facebook